پس از آب سپاه قله ایستگاه را صعود کرده و بدون توقف به سمت گردنه مابین ایستگاه و قلات بزی سرازیر می شویم. زمان به سرعت درحال گذر است و امشب باید به گردنه پوتک برسیم(محل بارگذاری اول). روی گردنه به مدت 15 دقیقه برای خوردن ناهارتوقف کرده و پس از خوردن نهار یخ زده و سرد و یافتن فرصتی مناسب جهت استفاده از نور آفتاب برای خشک کردن برفکهای چادرمان ،سریعا دژ صخره ای قلات بزی را از سمت جنوب آن دور می زنیم و با برفکوبی زیادی به ابتدای دهلیز صعود آن می رسیم. دوباره هوا مه آلود می شود و دید به کمتر از 20 متر میرسد. به علت کمبود وقت حسین از صعود قله انصراف می دهد. کمی آب مینوشم و با برداشتن هدلامپ و کلنگ شیب تند قله را پیش می گیرم. مسیر بصورت یخ زده و در بعضی قسمت ها سنگی است. پس از نیم ساعت تلاش به قله ی قلات بزی میرسم و به خاطر کمبود زمان سریعا بعد از فیلم برداری و گرفتن چند عکس به پایین باز می گردم.

هوا همچنان مه آلود و باد با سرعت حدود 30 کیلومتر در ساعت درحال وزیدن است. این قسمت از مسیر کاملا سنگی است و پیمایش باید با احتیاط کامل انجام گیرد ضمن اینکه باید دقت کنیم از مسیر خارج نشویم. پس از حدود  ساعت درگیری با مسیرهای سنگی به قله ی خرسان می رسیم. هوا کم کم درحال تاریک شدن است و ما مسیر تراورس تا گردنه پوتک را در پیش رو داریم. در ابتدای مسیر تراورس کلنگ را جایگزین یکی از باتون ها می کنیم. 45 دقیقه تراورس در شیب 45 درجه که در فاصله ی کوتاهی در قسمت جنوبی آن دیواره های تنگ پوتک قرار گرفته  است، انجام می گیرد. در ابتدای مسیر متوجه یک ترک بهمن می شویم و مجبوریم علی رغم خستگی از بالای آن و نزدیک به دیواره های کل اسد خانی مسیر را ادامه بدهیم تا مشکلی پیش نیاید. دید بسیار کم شده و هوا درحال تاریک شدن است. بالاخره در تاریکی شب به محل بارگذاریمان میرسیم. محلی که برای شب مانی در نظر داریم جایی در ابتدای شیب قله پوتک است تا از وزش باد در امان باشیم. چادرمان را برپا می کنیم و من به سراغ بارهایمان می روم. خوشبختانه مشکلی برای بارها بوجود نیامده, آنها را بدرون چادر می بریم و مشغول کارهای همیشگی در درون چادر می شویم. با تماسی که با آقای اقبالپور می گیریم و درمورد آب وهوا صحبت می کنیم ایشان می گویند که جبهه هوای بسیار ضعیفی خواهیم داشت که به سرعت درحال  گذر است و تا فرداشب فعالیت می کند. برفی که از نیم ساعت قبل شروع شده بشدت در حال باریدن است و واقعا خوشحالیم که به موقع و بدون هیچ مشکلی به اینجا رسیدیم. امروز پیمایش سختی داشتیم و انرژی زیادی را از دست دادیم اما با خوردن مایعات و کربوهیدرات در حال ریکاوری هستیم. روحیه ی دو نفرمان خوب است و درحال گفتگو در مورد برنامه فردا هستیم. برف همچنان درحال باریدن است و تا صبح 4 مرتبه بیرون رفتیم و برف روی چادر را پارو کردیم.

ü     روز چهارم( دوشنبه 8 دیماه 1393 ):

بارش همچنان ادامه دارد امروز روز استراحت است . هرچند ابر متراکمی در آسمان نیست و نور خورشید را می توانیم در بعضی مواقع در میان ابرها  ببینیم. با وجود باد شدید پیش بینی می کنیم این جبهه زودتر از موعد آمده و خواهد گذشت. تصمیم میگیریم اگر تا ساعت 11 هوا مناسب شد مسیر را ادامه دهیم ولی با تماس هایی که دوستان می گیرند می شود نگرانی را از پشت تلفن احساس کرد و اصرار دارند که امروز را پیمایش نکنیم. بنابراین این شرایط را به فال نیک می گیریم و صعود و فرود پوتک را به فردا موکول  می کنیم.خب بهترین کار در چنین مواقعی خوردن و نوشیدن مایعات به مقدار زیاد است. استفاده ی کافی از کربوهیدرات باعث شده که خستگی چند روزه را از بین ببریم. حسین در حال چرت زدن است و من مسیر قله ها و برنامه ریزی های پیمایش باقی مانده را در ذهنم مرور می کنم. فردا روز خوبی برای من خواهد بود چون دو سال پیش بود که با صعود پوتک به سمت خط الراس فرعی رفتیم و بخاطر شرایط هوایی نا مناسب ادامه ی پیمایش خط الراس را از دست دادیم. فردا و روزهای بعد تجربه جدیدی برایم خواهد بود و من بی صبرانه منتظر این تجربه ها هستم. حدود ساعت 13 است که ابرها کنار می روند و نور خورشید به چادرمان میتابد . به بیرون چادرمان میروم و مناظر بسیار زیبای قله ها که در میان لکه های ابر گردن کشیده اند را نظاره می کنم و از صحنه های کم نظیر و دیدنی تعداد زیادی عکس و فیلم میگیرم. امروز را به استراحت می پردازیم.

ü     روز پنجم(9 دی ماه 1393 ):

هارنس را درون چادر می پوشیم و طناب و وسایل فنی مورد نیاز را آماده می کنیم. حدود 70 سانتی متر برف نتیجه ی بارشهای دیروز بوده که با بیل اطراف چادر را پارو کرده و مهار های چادر را آزاد می کنیم.کرامپونها را به کفشها بسته و من زودتر صعود را آغاز می کنم تا پس از رسیدن به قله،کارگاه فرود را آماده کنم. با بارش دیروز شرایط کمی تغییر کرده و برفکوبی تا بالای زانو انجام می گیرد. به شیب تند و سنگی پوتک می رسیم، جایی که کمی از برفکوبی کاسته می شود. سمت چپ مسیر صعود شیب تند و بهمن گیر وجود دارد که بصورت صاف و یکنواخت تا قعر دره کالادون ادامه پیدا میکند و در سمت راست حدود 300 متر دیواره که به تنگ پوتک مشرف میباشد. صعود از لبه این مسیر تا قله ادامه پیدا می کند. مسیر طولانی است و حین صعود قله دیده نمی شود. بارها بخود می گویی این دیگر قله است و دقایقی دیگر به قله میرسم اما از قله خبری نیست. من تجربه صعود تابستانه و زمستانه پوتک راداشته ام وتنها به دلیل ارتفاع کمتر از ارتفاع قله قلات بزی در پشت سر میتوان فهمید که چقدر به قله نزدیک هستی. پس از 2 ساعت تلاش به قله می رسم و به سمت گارگاه اول که درفاصله 7 متری شرق قله قرار دارد می روم.

هوا بسیار آرام است واین باعث شده کمی هوا گرم شود. خود حمایت را متصل کرده و طناب را آماده ی فرود میکنم. حسین هم به کارگاه می رسد. کمی آب و تنقلات می خوریم و من فرود خود را آغاز می کنم. پس از حدود 20 متر فرود به طاقچه بزرگی میرسم که بر خلاف سالهای قبل با یک متر برف پوشیده شده. این همان طاقچه ای است که تیم خط الراس زمستان 86 روی آن شبمانی داشتند.

از طناب جدا می شوم و به سمت گارگاه دوم می روم که نزدیک به نبش دیواره است. بعد از من حسین هم فرود را آغاز می کند و طناب را به کارگاه می رساند. توی کارگاه یک ماشین اسباب بازی بوسیله یک طنابچه متصل است که تیم های قبل آن را به یادگارگذاشته اند. من هم آنرا به یادگار از این برنامه برمی دارم. از این قسمت دیواره تقریبا بصورت عمود است و کارگاههای آن در طاقچه های نیمه راحتی نصب شده اند. طول دوم و سوم را هم فرود می رویم و به طول چهارم که طول آخر دیواره است می رسیم. نسبت به اینکه طول آخر 25 متر باشد یا نه مطمئن نیستیم. به همین خاطر تصمیم می گیریم که من بعنوان نفر اول تک رشته فرود بروم و بعد از آن با ریختن دو رشته مطمئن شویم که دو رشته به پایین می رسد. فرود رفتن با نیم طناب بصورت تک رشته آن هم جایی که طناب سایش زیادی روی مسیر دارد استرس زیادی به همراه دارد. حین فرود طناب را با دو دستم کنترل می کنم که مبادا سرعتم زیاد شود. وقتی فرود تمام شد نفس راحتی کشیدم. حسین طناب را دو رشته کرد که خوشبختانه ارتفاع دقیقا 25 متر بود. فرود خودش را انجام داد و در ساعت  10:30 دقیقه زیر دیواره پوتک به استراحت کوتاهی پرداختیم. به دلیل نگرانی که وجود داشت،خبر صعود و فرود پوتک را به اطلاع دوستانمان رساندیم و پس از خوردن آب و تنقلات و جمع کردن وسایل فنی و طناب، شیب تند قله ی لوکوره رادر پیش گرفتیم.

خیالمان از بابت پوتک راحت شده بود و در پیش رویمان مسیر طولانی کاسه خفر وجود داشت.کاسه خفر همانندکاسه خرسان می باشد. از طرف شمال شیب تند بهمن گیر و از سمت جنوب دیواره. دو روز پیش کاسه خرسان انرژی زیادی از ما گرفت، به همین خاطر ذهنم درگیر این است که این قسمت از مسیر چقدر زمان می برد و ما میتوانیم شب به گردنه قاش مستان که فرودگاه نام دارد برسیم یا نه؟ لوکوره را صعود می کنیم و از مسیر سنگی و برفی جنوبی آن به ابتدای کاسه خفر می رسیم. رفته رفته باد شروع به وزیدن می کند اما مشکل خاصی ایجاد نمی کند. قله ی مورگل در انتهای کاسه ی خفر دیده می شود. قله ای زیبا و با ابهت که قرار است امروز صعودش کنیم. البته باید امیدوار بود چون که برفکوبی مسیر زیاد است. خطر بهمن در قسمت هایی که مجبوریم کمی از روی خط الراس پایین بیاییم تا معبر های سنگی را دور بزنیم احساس می شود. مسیر بسیار طولانی و انرژی بر است ولی با تغذیه مناسبی که در شب گذشته داشتیم و روحیه خوبی که بعد از عبور از پوتک کسب کردیم بطور مداوم و پیوسته پیمایش را ادامه می دهیم. بالاخره با صعود قله ی تپه مانند تل گردل مسیر کاسه خفر به پایان می رسد. وزش باد شدیدتر می شود مسیر را برای رسیدن به زیر قله ی مورگل ادامه می دهیم.

زمان بسرعت در حال گذر است، به همین دلیل حسین اصرار دارد که من زودتر راهی قله شوم تا زمان را از دست ندهیم اما من تا لحظه آخر به او اصرار می کنم تا به اتفاق هم بسمت قله برویم اما حسین موافقت نمی کند. به پای دهلیز مورگل می رسیم. کمی آب می خورم و صعود از دهلیز پر شیب قله را آغاز می کنم. شیب اول را صعود کردم و با تراورسی کوتاه خود را به دهلیز دوم رساندم و با صعود از شیبی بسیار تند و یخ زده به لبه ی قله ی مورگل رسیدم. از این نقطه حدودا 15 دقیقه تا قله زمان می برد ولی باد امان نمی دهد، بطوری که فکر بازگشت هم به سرم میزند اما اجازه یک تلاش دیگر را به خودم می دهم. کمی به سمت چپ می روم و از قسمت سنگی مسیر خارج میشوم تا  با وجود برف کوبی  تعادل خود را حفظ کنم و صعود ایمن تری داشته باشم. ساعت 16:20 دقیقه به قله رسیدم. قله ای باشکوه که سالها آرزوی صعود زمستانه آن را داشتم. مورگل با 10 متر اختلاف ارتفاع نسبت به قاش مستان، دومین قله بلند دنا است. خورشید در حال غروب است و سایه ی مثلثی شکل مورگل در سمت شرق بر روی روستای خفر افتاده و منظره زیبایی را بوجود آورده است. پس از گرفتن عکس و فیلم با دقت و احتیاط مسیر بازگشت را پیش گرفتم و پس از دقایقی به حسین رسیدم که برای جلوگیری ازهدر رفتن گرمای بدنش پتوی نجات را بدور خودش پیچیده بود. مسیری که پیش رو داریم 1100 متر تراورس زیر دیواره های جنوبی مورگل است و به فرودگاه ختم می شود. امروز نسبت به روزهای قبل خسته تر شده ایم.در تاریکی شب در حال برفکوبی بسمت فرودگاه هستیم و خوشحالم از اینکه با وجود یک روز استراحت از برنامه عقب نیستیم و همچنین از اینکه قله مورگل را امروز صعود کردیم. در جایی مناسب زیر نوار سنگی فرودگاه چادر را برپا می کنیم و طبق روال شبهای گذشته با نوشیدنی گرم و شامی پر کربوهیدرات از خودمان پذیرایی می کنیم و بعد از دقایقی به استراحت می پردازیم. کیسه خواب هایمان کمی خیس شده  و در نیمه های شب چند بار از شدت درد در دستهایم بیدار میشوم که دلیل آن گذاشتن آنها بین پاهایم برای گرم شدن است و  خواب رفتن مداوم  آنهاست.

ü    روز ششم( چهارشنبه 9 دی ماه 1393 ):

 بر خلاف خستگی دیروز، سرحال از خواب بیدار می شویم. وسایل مان را جمع کرده و حرکت خود را آغاز می کنیم.کمی جلوتر زیر سنگی کوله ها را گذاشته و راهی قله قاش مستان یا بیژن3 می شویم. حدود 20 تا 30 کیلومتر باد به طور مداوم در حال وزیدن است .در کل به این مقدار باد عادت کرده ایم و نبود چنین چیزی غیر عادی تلقی می شد. صعود به قله 40 دقیقه طول می کشد. دیدن قزل قله و بیژن 2 و 1 و در آن دوردستها پازن پیر و قله پر عظمت مورگل در شمال غرب قله بسیار لذت بخش است.

قله را به سمت پایین ترک می کنیم و با برداشتن کوله هایمان تراورس جنوبی قاش مستان تا بن رود را ادامه می دهیم. با رسیدن به قله بن رود به تماشای منظره زیبا و البته ‎خوفناک قزل قله و‎بیژن2 در مسیر تراورس بین دو قله می ایستیم، مسیری که در زمستان فقط یک بار در سال 80 پیمایش شده و یکی از خطرناک ترین قسمتهای این برنامه می باشد. قزل قله هم دوبار در زمستان صعود شده و بیژن 2 یک بار (البته با اطلاعاتی که موجود می باشد).

مسیررا به سمت گردنه کیخسرو ادامه می دهیم و در ابتدای تراورس کوله ها را گذاشته و با کلنگ به سمت دهلیز پرشیب قزل قله که ترکیبی از یخ و سنگ است،راهی می شویم. مسیر کاملاً یخزده است و باد توی دهلیز می پیچد و تعادلمان را بر هم میزند. این باعث می شود صعودمان به کندی انجام گیرد . شیب حدود 60 تا 70 درجه را صعود کرده تا به انتهای دهلیز می رسیم.بعد از آن با کمی انحراف به سمت چپ و با مقداری سنگنوردی روی سنگهای ریزشی به بالای مسیر می رسیم. یال قله به سمت راست و جنوب منحرف می شود . یخچال زندان و قله بیژن 2 و 1 در سمت راست نمایان می شود. دقایقی بعد یال قله تمام شده و قدم بر روی قزل قله می گذاریم. کمی استراحت کرده تا با دقت بیشتری این مسیر را بازگردیم. باد غوغا می کند لذا با احتیاط مسیر بازگشت را پیش می گیریم. قسمت سنگی مسیر را با کمک و راهنمایی یکدیگر و با احتیاط کامل فرود می رویم و پس از آن شیب تند برفی را و در نهایت به کوله هایمان می رسیم.

تسمه های کرامپون و کلنگ مان را چک می کنیم و به سمت تراورس زیر قزل قله و بیژن 2 می رویم. تراورسی به طول1020 متر با شیب50 درجه و عرض40 متر که در سمت راست آن دیواره های جنوبی دنا بدون حاشیه امنی قرار دارد. در این قسمت جایی برای اشتباه وجود ندارد. مسیر به نظر یخ زده می رسد ولی این طور نیست. بدترین حالت ممکن اتفاق می افتد برف آبکی به قطر 15 سانتیمتر با لایه ای از برف یخ زده در زیر آن که این موضوع در این زمان از روز احتمال ریزش بهمن را زیاد کرده و هم اینکه مجبوریم پس از چند قدم پیمایش کرامپون های خود را حتی با داشتن کفی ضد برف بتکانیم.کمی از یکدیگر فاصله میگیریم و هیچ حرفی ردوبدل نمی شود و هر کس با دقت گام برداری را انجام می دهد.کمی جلوتر و زیر دیواره های بیژن 2 مشکل دیگری هم اضافه می شود و آن هم ریزش سنگ های ریز و درشت از بالا  با سرعت و شدت زیاد که ما را هدف قرار می دهند. یاد صعود خط الراس در تابستان 91 می افتم که در همین نقطه حجم زیادی از سنگ از دیواره ها جدا شد و حدود 5 دقیقه شاهد ریزش سنگ بودیم و اگر 100 متر جلوتر در مسیر بودیم اثری از ما باقی نمی ماند. با همین افکار به انتهای مسیر می رسیم و در پای بیژن 2 به استراحت می پردازیم.

 تماسی با دوستان می گیریم و خبر عبور از تراورس را اطلاع می دهیم در سال 86 و برنامه صعود کل خط الراس در زمستان، پیمایش مسیر قبل از این تراورس به پایان رسیده و برنامه ناتمام مانده بود.در واقع باگذر از این قسمت به تجربه بیشتری رسیدیم و حس خوبی داشتیم از اینکه قسمتهای دشوار مسیر را به صورت ایمن در حال پیمایش هستیم و رفته رفته به اتمام برنامه نزدیک تر می شویم هرچندکه تارسیدن به پازن پیر روزهای دیگری در انتظار ما خواهد بود. با صرف کمی ناهار ، بدون کوله پشتی به سمت قله بیژن 2 حرکت می کنیم. شیبی تند و یکنواخت که به سمت تاج میانی قله می رود. هوا کمی آرام تر شده است. از پشت تاج قله با دست به سنگی 3 تا 5 متری به قله زیبای برج آسمانی (سه قپه آسمانی یا بیژن 2 )می رسیم. احتمالاً این دومین صعود زمستانی قله به شمار می رود. بلافاصله مسیر برگشت را در پیش می گیریم. قرار شد من زودتر و سریع تر حرکت کنم و بیژن 1 را صعود کنم و به حسین برسم. به منطقه کپیری که میرسم باد شدت می گیرد که کمی انرژی می گیرد. به پای شن اسکی بیژن 1 می رسم و با شیبی تند به صورت زیگزاگ قله را صعود می کنم. نمای قله های صعود شده در امروز و روزهای قبل از روی بیژن 1 واقعاً دیدنی است، مخصوصاً در آن انتها که قدویس سر به آسمان دارد. ساعت 16:10 دقیقه قله را ترک کرده و سریعاً به پایین بازگشتم و به حسین رسیدم. مسیر صاف زیر بیژن1 به سمت منطقه کرسمی را ادامه می دهیم تا به نقطه شب مانی که پیش بینی کرده بودیم می رسیم. زیر قلل کرسمی جایی صاف که به طور مداوم باد می وزد (این منطقه به واسطه تنگ حرا بادخیز است و عاری از برف) و در تاریکی شب چادر را با حوصله مهار می کنیم و به درون آن می رویم. قرار است چند نفر از بچه های گروه فردا خودشان را به گردنه بیژن برسانند و شبی را در کنار هم بگذرانیم. این موضوع خیلی در روحیه ما تاثیرگذار خواهد بود و کمک شایانی خواهد کرد. همچنین قرار است مواد غذایی که در این برنامه حسرت خوردن آن را چند روز به دوش کشیده بودیم را برایمان بیاورند بنابراین لیستی را تهیه کرده و برایشان پیامک می کنیم(سبزی خوردن،پیاز،نوشابه،کباب،جگر،آب میوه،میوه،....).با رویای خوب فردا به خواب می رویم.

ü     روز هفتم( پنج شنبه 11 دی ماه 1393 ):

کمی دیرتر از روزهای قبل بیدار می شویم به دلیل اینکه اولین جایی است که با بالا آمدن خورشید نور آن به چادر می تابد و هم اینکه عجله ای نداریم چون پیمایش امروزمان کمتر است و زمان داریم. ساعت 8 هست که حرکت خود را در هوایی صاف و سرد و با بادی حدود 30 کیلومتر آغاز می کنیم . هر چه به سمت حوض دال می رویم باد شدیدتر می شود . شیب نه چندان تند حوض دال را بالا رفته و به قله می رسیم . هوا طوفانی شده است بنابراین بدون لحظه ای مکث به سمت شرق قله می رویم که با کم کردن ارتفاع از شدت باد هم کاسته می شود دقایقی بعد به محل بارگزاری دوم می رسیم . این بار را در جایی گذاشته بودیم که در صورت هوای نامناسب در طول برنامه آن را برداشته و به سمت جان پناه حوض دال برویم و در مدت هوای نامناسب درون جان پناه بمانیم . ولی خوشبختانه فعلاً خبری از بارش برف نیست . محتویات داخل بشکه ها را خالی می کنیم و درون کوله ها قرار داده و بشکه های پلاستیکی را همانند بارگزاری قبلی در کوشه ای گذاشته و توی آن را پر از سنگ می کنیم تا در برنامه های بعدی آن را به پایین ببریم. به راهمان ادامه می دهیم .

قله سی چانی را صعود می کنیم و پس از آن قله بردآتش که آخرین قله از خط الراس مرکزی می باشد. مسیر خط الراس از بالای دره سی چانی که یکی از مسیر های دسترسی به قله حوض دال در تابستان می باشد ، به قله ای  فرعی قبل از بردآتش ادامه پیدا می کند. در سمت چپ دره بزرگ و وسیع و بهمن گیر که به آن رمه چری می گویند دیده می شود. با صعود قله فرعی به زیر شیب تند بردآتش میرسیم کماکان باد به شدت در حال وزیدن است. ساعت 12:30 دقیقه به قله میرسیم که با رسیدن به قله باد هم متوقف می شود. کمی استراحت کرده و به عکس برداری مشغول می شویم. جبهه غربی برف کرمو و کوه سیاه با دهلیز های بکر و پر شیب آن خودنمایی می کند. مسیر بردآتش تا گردنه بیژن تیغه ای و از دو طرف دارای شیب زیاد است و در بعضی از قسمت ها مسیر یابی کمی دشوار و وقت گیر است. بیشترین کاهش ارتفاع در این برنامه همین قسمت است که ارتفاع آن 3200 متر می باشد. واقعا رسیدن به گردنه بیژن خودش به تنهایی پروژه بزرگی است و انرژی زیادی را می گیرد. با برف کوبی شدیدی به ابتدای تیغه ها می رسیم. با وجود چندین بار پیمایش این مسیر باز هم به علت معبر های سنگی باید مسیریابی کرد که وقت و زمان زیادی می گیرد.

با کم کردن ارتفاع به گردنه بیژن میرسیم و چادر دوستانمان نمایان می شود. در انتهای مسیر خبری از برف نیست و این نشان از بادهای سهمگین و دائمی گردنه بیژن است ولی در حال حاضر هوا بسیار آرام است که همین باعث تعجب ما شده است. با در آغوش گرفتن دوستانمان به سمت چادر حرکت می کنیم.  بعد از احوال پرسی و خوش و بش اولین کار پهن کردن پوشاک و کیسه خواب هایمان زیر نور خورشید است که در این فرصت اندک کمی خشک شوند. بعد از آن به چادر می رویم و خود را آماده خوردن غذاهای تازه و تعریف از خاطرات برنامه و ... می کنیم. تصمیم داریم وسایل اضافی را به دوستان بدهیم تا روزهای آخر برنامه با کوله های سبکتری ادامه بدهیم. تمامی وسایل فنی و غذا های مازاد از بارگذاری ها را به آنها می دهیم و برای 3 روز آینده سوخت و غذا بر می داریم و کوله ها را آماده کرده ودر هوایی آرام به خواب می رویم.

ü     روز هشتم ( جمعه 12 دی ماه 1393 ):

 امروز سرحال تر از روز های قبل از خواب بیدار می شویم. دوستان در حال آماده کردن صبحانه هستند پس از این چند روز نیمرو بهترین گزینه برای صبحانه است. هر چه از دیروز ظهر خوردیم و نوشیدیم کاملا جذب بدنمان شده  و تا حد زیادی ریکاوری شده ایم. مهمتر از آن روحیه مضاعفی است که از دیدار بچه ها کسب کرده ایم. تقریبا به انتهای برنامه نزدیک شدیم. 2 بخش از خط الراس دنا را پیمایش کردیم و تنها خط الراس شرقی را در پیش داریم. خط الراسی که تا این موقع در زمستان به طور کامل پیمایش نشده است (البته تا آنجا که ما اطلاع داریم). قله های شرقی به واسطه فاصله زیادی که از یکدیگر دارند و همچنین گردنه های متعدد بین قله ها دشواری  خاص خودش را دارد. و نسبت به دو خط الراس قبلی وسیع تر و طولانی تر است. این در حالیست که ما هم در انتهای برنامه هستیم و انرژی روز های اول برنامه را نداریم. با خداحافظی از دوستان مسیر صعود قله برف کرمو را از طریق دره وسیع  شتر ریز آغاز می کنیم. هوا آرام است و در طول صعود به فکر برنامه چند روز آینده هستم که آیا طبق برنامه پیش خواهیم رفت یا نه. با گذر از  دو قسمت  بهمن گیر و صعود از شیبی تند به کفی و دشت زیر قله می رسیم. باید به انتهای دشت برویم و پس از صعود از شیبی تند سوار بر یال جنوبی قله شویم. هر چه ارتفاع می گیریم بر سرعت باد افزوده می شود. با وجود برف کوبی نسبتاً سنگین سرعت خوبی داریم. به زیر قله نزدیک می شویم فاصله من و حسین بیشتر شده است. منتظر می مانم تا به من برسد ولی شدت باد امان نمی دهد. کوله ام را با کلنگ در برف مهار می کنم و به سمت قله حرکت می کنم و به حسین اشاره می کنم که مسیر را ادامه بدهد . شیب سنگی قله را با احتیاط صعود می کنم  و قدم بر اولین قله خط الراس شرقی می گذارم. با کمی فیلم برداری به سمت پایین و کوله ام باز می گردم.

با رسیدن به حسین ساعتم را نگاه می کنم و شگفت زده به آن خیره می شوم ، باورم نمیشود در مدت زمان 3:15 دقیقه به قله رسیده ایم. مدت زمانی که حتی در تابستان هم به سختی می شود به قله رسید. واقعا دیروز هم از نظر جسمی و روحی ریکاوری شده بودیم در این فکر بودم که اگر با همین سرعت پیش برویم امروز قله کل خرمن را صعود خواهیم کرد و روز های آینده کارمان سبکتر خواهد شد. قله ای که بعد از برف کرمو قرار گرفته است نمک نام دارد که مسیر آن تقریبا صاف و سنگی است ولی در شمال آن دارای نقاب برفی های بزرگی می باشد. باد کمی اذیت می کند و سرعت مان را کمتر کرده است . بالاخره در ساعت 12:15دقیقه به قله نمک میرسیم. پس از صعود قله در میان تیغه های شرقی آن جای نسبتا مناسبی را برای صرف ناهار در نظر می گیریم تا کمتر در معرض وزش باد باشیم. قله کل خرمن در شرق مانند دژی استوار بالای سرمان قرار گرفته است. برای رسیدن به قله باید قله ای فرعی که روبرویمان قرار گرفته است را صعود و از دامنه جنوبی کل خرمن تراورس کنیم تا به ابتدای قیف جنوبی قله برسیم.

پس از صرف ناهار به سمت گردنه کل خرمن سرازیر می شویم و قله فرعی را صعود می کنیم . حسین از صعود کل خرمن انصراف می دهد و من سریعا کوله ام را در پای مسیر میگذارم  و به سمت قله حرکت می کنم . ساعت 14:30 با تمام شدن شیب دهلیز به قله می رسم. قله ای که درست در امتداد یک تیغه قرار دارد. پس از گرفتن عکس و فیلم از همان مسیر به پایین باز میگردم. حسین پیشنهاد می دهد که جای مناسبی برای شبمانی در نظر بگیریم. امروز خسته شده ایم چون بیشتر از برنامه ریزی پیمایش کردیم ولی هنوز برای شبمانی زود است و من حسین را متقاعد می کنم برویم و در گردنه نول شبمانی کنیم.گردنه نول به ارتفاع 3700 متر پس از گردنه بیژن کم ارتفاع ترین قسمت خط الراس است. که قسمتی از آن تیغه ای و با تراورسی طولانی به زیر قله نول شمالی  می رسد. نزدیک به گردنه شدت باد بیشتر شده و صدایمان به سختی به یکدیگر می رسد. حسین میگوید که جای شبمانی کجاست و من در جواب می گویم که همین جا ولی باورش نمی شود. گفتم که این منطقه  در کل بادخیز هست حتی در تابستان . توی دلم می گویم که ایکاش امروز میتوانستیم این گردنه پر چالش را عبور کنیم تا فردا شاید بتوانیم برنامه را به اتمام برسانیم. همین افکارم را به حسین پیشنهاد دادم و گفتم اگر قبول کنی واقعا عالی می شود.  ولی در عین حال هم اصرار نمی کنم چون گذر از تیغه ها دقت و احتیاط زیادی می طلبد و ما واقعا خسته هستیم. برای چند لحظه دو نفرمون ساکت می مانیم و به مسیر نگاه می کنیم . حسین گفت: باشه، هر جور می دونی ! تا این حرف رو زد، من خیلی خوشحال شدم. دستامون رو مشت کردیم و به هم کوبیدیم و مسیر رو ادامه دادیم . بالاخره به هدفم رسیدم و خیلی خوشحال بودم از این قضیه. روی گردنه، باد به شدت می وزید و بارها تعادلم رو به هم زد. به تیغه ها می رسیم که با شیب تند ارتفاع می گیرد. برف کوبی و تله های برفی بین تیغه ها انرژی باقیمانده از امروز را از ما می گیرد و دردی که از صدای باد در سرم به وجود آمده است کلافه ام کرده است. آفتاب در حال کمرنگ شدن است و ما خسته و بی رمق و البته خرسند از اینکه تیغه ها را پیمایش کردیم به دنبال مکان مناسبی هستیم تا بتوانیم چادرمان را بر پا کنیم. ابرهای سیروس Ci و عدسی شکل lenticular در آسمان نشان از طوفان در روز ها و شب های آینده دارد. روی گردنه ای کوچک در ابتدای تراورس نول شمالی در زمینی خشک و بدون برف چادرمان را به سختی در آن طوفان بر پا می کنیم و تا حد امکان آن را مهار می کنیم. به نظر می رسد شب سختی را در پیش داریم. با نوشیدن مایعات گرم خود را آماده خوردن کنسروکله پاچه می کنیم. کنسروی که آن را روی گردنه بیژن بارگذاری کرده بودم و قرار بود آخرین شب از آن استفاده کنیم. با حسین در مورد برنامه فردا صحبت می کنیم و دو نفرمون از تصمیم عاقلانه امروزمان راضی و خرسند هستیم که از این تیغه ها عبور کرده ایم. در حال محاسبه مقدار زمان برای رسیدن به پازن پیر هستم. قله هایی که پیش رو داریم : نول شمالی و جنوبی ، قاش سرخ، تاپو، رمبسه و پازن پیر می باشند که هرکدام توسط گردنه ای  از یگدیگر جدا شده اند. با احتساب همه شرایط فردا بعد از ظهر به پازن پیر می رسیم و پس از آن هر طور شده خودمان را به نقل می رسانیم. تنها برف کوبی و بادی که رفته رفته به سرعتش افزوده می شود دغدغه اصلی ماست . در حالیکه به درون کیسه خواب می روم، در گوش راستم به خاطر بادهای امروز، احساس درد دارم و کماکان سقف چادر در حال تکان خوردن است.

ü     روز نهم( شنبه 13 دی ماه 1393 ) :

وسایل زیادی برای گذاشتن توی کوله وجود ندارد. خودمان را برای پیمایش در باد شدید آماده می کنیم. یکی از سنگهای مهار چادر، توسط باد جا به جا شده و بر روی دیواره چادر افتاده است. سنگی بزرگ که من با زور آن را جا به جا کردم ! با احتیاط و با دقت مهارهای چادر را باز می کنیم و سریعا آن را داخل کوله جا می دهیم. ساعت 7:30 حرکت خودمان را آغاز می کنیم . در ابتدا باید مسیر تراورس پر شیب نول شمالی به طول1000  متر را پیمایش کنیم. مسیرکاملا یخ زده می باشد و باد و بوران لحظه ای متوقف نمی شود. جالب است که از همه طرف و سمتی باد می وزد و باد غالب وجود ندارد . اگر تعادل به هم بخورد کنترل و ترمز دشوار است و خطر افتادن به قعر دره نول وجود دارد. بالاخره این قسمت هم به پایان می رسد. به گردنه زیر نول شمالی می رسیم به پشت سنگی بزرگ می روم و پناه می گیرم. حسین از قبل گفته بود که نول شمالی را صعود نخواهد کرد. واقعا باد به شدت می وزد بخاطر همین، کمی شک دارم که نول شمالی را صعود کنم یا نه؟ و اینکه با این شرایط نباید بین ما فاصله زیادی بیفتد. حسین هنوز به زیر مسیر نرسیده. فاصله کمی تا قله هست بنابراین تصمیم می گیرم تا رسیدن حسین ، قله را صعود کنم . کوله ام را جدا نمی کنم تا به واسطه وزن آن تعادلم بیشتر حفظ شود. دقایقی بعد و با دشواری به قله رسیدم و به سختی، کمی فیلم میگیرم. هوا بدجور طوفانی شده ، قله ها را به سختی می توان در این بوران دید. حسین را می بینم که به سمت نول جنوبی در میان سفیدی برف ها و بوران در حرکت است. به سرعت به پایین باز می گردم و با فاصله ای حدود 100 متر از حسین حرکت می کنم. بین 2 قله نول، مسیر دارای شیبی تقریبا ملایم و البته طولانی است که با این شرایط قصد تمام شدن ندارد. در این فاصله باد 2 بار تعادلم را به هم زد و به زمین افتادم. جایی برای پناه گرفتن نیست مگر بعد ازصعود قله. حسین بر زیر قله مسطح نول نشسته و منتظر من است، به من اشاره می کند که قله را صعود کنم ولی من با اشاره دست از او می خواهم که مسیر را ادامه بدهیم و به سمت گردنه قاش سرخ سرازیر شویم.

پس از عبور از گردنه، قله مسطح قاش سرخ را نیز صعود کردیم و بدون هیچ مکث و استراحتی راهی گردنه تاپو شدیم کمی می ایستیم و استراحت می کنیم و ساعتم را نگاه می کنم. ساعت 9:30 دقیقه  را نشان می دهد که زمان مناسبی است. پیش رویمان مجموعه قله های تاپو که شامل 4 قله نزدیک به هم است و با صعود از یک دهلیز پر شیب می توان به آن رسید. با تراورسی بر روی خط الراس  به ابتدای این دهلیز می رسیم باد کماکان به شدت می وزد. هر از چند قدم کنار سنگی بزرگ می ایستم و به آن تکیه می دهم و استراحت می کنم. باد از همه جهت می وزد و تعادل را به هم می زند. شیب 50 درجه تاپو  که کاملا یخ زده است را به سختی بالا می رویم و به قله اول تاپو می رسیم و بعد از آن با نیم ساعت زمان به قله اصلی می رسیم. شدت باد پس از صعود قله کمتر می شود.

 برای رسیدن به قله رمبسه باید یک قله فرعی را به اجبار صعود کرد. قله ای سنگی که ارتفاعش حدود 4000 متر است. رفته رفته فاصله ام را بیشتر می کنم تا به تنهایی قله زیبای رمبسه را صعود کنم. با رسیدن به گردنه جنوبی قله کوله ام را گذاشتم و مسیر گرده ای قله را پیش گرفتم و دقایقی بعد به قله رسیدم. بر روی قله با آذران حمیدی تماس گرفتم که با دو نفر دیگر از اعضاء گروه (آقای اصغر حقیقی نیک از پیشکسوتان گروه و استان، و آقای مهدی زارع زاده )برای استقبال ما به منطقه آمده بودند. به ایشان اطلاع دادم که ما اوایل شب به پایین می رسیم. بعد از اتمام تماس، مسیر گرده را با احتیاط به پایین باز می گردم. لحظه ای بعد هم حسین می رسد. محلول مولتی ویتامین را آماده کرده و با هم می نوشیم. از طریق تراورس جنوبی قله به سمت گردنه پازن پیر حرکت می کنیم. شیب تندی که پیش رو داریم آخرین بخش این برنامه است و به قله ختم می شود. باد شدید تمام برفهای آن را پارو کرده است. هرچه ارتفاع می گیریم سرعت باد بیشتر می شود. هر از چند گاهی به پشت سرم نگاه می کنم و قله هایی که طی این چند روز صعود کرده ایم را با خاطرات صعودشان مرور می کنم. سختی ها و لذت هایی که تو این برنامه از صعود تک تک قله ها تجربه کرده بودیم... یاد اولین سفرم به دنا افتادم که در آن پازن پیر را صعود کردم و خاطرات آن صعود.... کسی که در ذهنم بیشتر به او فکر می کردم، رضا کریمی بود. کسی که این برنامه متعلق به او بود و هست و دلم می خواست اینجا کنار هم باشیم. به سنگچین قله می رسم. هرچه سعی می کنم با رضا تماس بگیرم موبایل آنتن نمی دهد. خبر اتمام برنامه را به صورت پیامک به ایمان زارعی( سرپرست گروه )اعلام می کنم و پشت سنگچین قله پناه می گیرم و از حسین  که از آن دور به سمتم می آید فیلم می گیرم. با رسیدن حسین، همدیگر را در آغوش می گیریم. خیلی خوشحال هستم که برنامه در حال تمام شدن است. تنها چیزی که مهم است فرود ایمن به سمت نقل است. باتون ها را جمع می کنیم و کلنگ را در دست می گیریم و با خوردن کمی آب بلند می شوم تا کوله ام را به پشت بیاندازم که ناگهان باد تعادلم را به هم می زند، به زمین می خورم و 2 تا از سنگهای کوچک روی سنگچین هم بر روی کوله ام پرت می شوند. واقعا باد شدید است. پشت سنگچین قله کوله ها را برداشته و سریعا از جناح شمالی قله سرازیر می شویم.

هرچه ارتفاع را کم می کنیم شدت بادکمتر می شود. درمیان دره ای وسیع و بهمن گیر به صورت مستقیم به پایین می رویم  احتمال وقوع بهمن وجود دارد ولی چاره ای نداریم و باید سریع ارتفاع کم کنیم . از کناره های دره به سمت پایین می رویم تا کمتر در معرض سقوط بهمن باشیم ولی این فقط یک توجیه است. پس از ساعتی به منطقه یورد ملک و سنگهای رمبسه می رسیم. منطقه ای که به واسطه ریزش قسمتی از یال شمالی پازن پیر به نام رمبسه یا ریخته شده به زبان محلی نام گرفته است. این اتفاق در حدود 80 سال پیش رخ داده که سنگهای ناشی از ریزش تا حدود 4 کیلومتر رانده شده است و به همین جهت منطقه دارای سنگهای معلق است ، گویی در کف علم چال در حال گذر هستی. بین این سنگها تله برفی  زیادی وجود دارد که حرکتمان را کند می کند. هوا کم کم در حال تاریک شدن است و ما همچنان درگیر عبور از این ناحیه هستیم. با انرژی و دقت زیادی این مسیر را به پایان رساندیم و پس از حدود نیم ساعت به یورد ملک رسیدیم جایی که بچه های گروه (آذران حمیدی ، مهدی زارع زاده )و همچنین آقای موسوی بزرگوار از دوستان خوب اهل نقل، که با ماشین ایشان به استقبال ما آمده اند. یکدیگر را در آغوش می گیریم و با کشیدن نفسی راحت و آسوده از تمام شدن برنامه به صورت کاملا ایمن، سوار بر ماشین شدیم و به سمت روستا حرکت کردیم.

در منزل آقای موسوی پیشکسوت گروه جناب آقای اصغر حقیقی نیک به استقبالمان می آید و همچنین دوستان اهل نقل. شب را مهمان خانواده خونگرم و مهمان نواز موسوی هستیم. باد در روستا به شدت می وزد. خیلی خوشحالم که امشب را اینجا هستم و گرنه برنامه طوری دیگر به اتمام می رسید. امشب با فکری آسوده به خواب می روم.

 یکشنبه 13 دیماه 1393  :

صبح در حالی بیدار می شویم که باد تا صبح زوزه می کشید و بسیاری از درختان درهم شکسته بودند. با صرف صبحانه و جمع کردن وسایل ، با خانواده آقای موسوی خداحافظی می کنیم و به سمت شیراز حرکت می کنیم. البته تا بعدالظهر به گشت و گذار و تفریح در دامنه های زیبای دنا و رودخانه ماربر پرداختیم و در نهایت ساعت 20 به شیراز رسیدیم که با استقبال دوستانمان در گروه مواجه شدیم.

در آخر تشکر می کنم از همه دوستانی که به هر صورتی به ما کمک کردند تا این برنامه با موفقیت انجام گیرد؛ خانواده کوهیاران پارس ، معاونت فرهنگی شهرداری شیراز ، مرکز شیراز شناسی ، هیأت کوهنوردی و صعود های ورزشی استان فارس ، فروشگاه سالامون ، پارسیان کوه ، مورگل و علی نیکبخت ، احسان پور طباطبایی و مریم نصیری برای حضور در گردنه بیژن و اصغر حقیقی نیک ، مهدی زارع زاده و آذران حمیدی برای استقبال در روستای نقل و همچنین ایمان زارعی، رضا کریمی، محمد کریمی، علی قاسمی، احسان اقبالپور،  لیدا ضیاع، حمید آصفجاه ، حمید رضا شمس، محسن شمس، اشکان پژاوند، پگاه جمالیان ، حمید مرزبان، احمد رضا ایمانی، مرضیه تاجیک، فاضل کشفی، رسول هزاردستان،  مرجان حسینیا، امین منفرد، حمید بذرافکن،  فرزاد روزیطلب و خانواده خودم و همسر و فرزند گرامی حسین قائدی و دیگر دوستانی باعث دلگرمی ما در این برنامه شدند.

نخستین پیمایش زمستانی خط الراس کامل دنا

احسان کلانتری، حسین قائدی

گروه کوهنوردی کوهیاران پارس

زمستان 1393

پیروزی چیزیست ورای رسیدن به قله...   دنیس اوروبکو